ΒΑΣΩ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΗΣ ΜΑΡΜΕΛΑΔΑΣ
Τη σχολική χρονιά 2011-12 είχαμε τα σημάδια της κρίσης στα σχολεία. Παιδιά που υποσιτίζονταν, που λιποθυμούσαν, που δεν είχαν χρήματα ούτε για ένα κουλούρι. Πολλοί μας κατηγορούσαν ότι υπερβάλλουμε και δεν είναι η κατάσταση τόσο τραγική. Στο σχολείο μου, το 49ο Αθηνών, συζητούσαμε και παρακολουθούσαμε στενά ποια είναι η εικόνα των μαθητών μας και των οικογενειών τους. Έφερναν έστω κουλούρι στο σχολείο; Και στο ολοήμερο ποια ήταν η κατάσταση; Διαπιστώσαμε πολύ γρήγορα ότι όλοι σχεδόν οι μαθητές για κολατσιό έφερναν στο σχολείο ένα κρουασάν. Αυτά που πωλούνταν στις μεγάλες αλυσίδες σουπερμάρκετ σε οικονομικές συσκευασίες και κυρίως πολύ φθηνά! Ακόμα και με 30 λεπτά μπορούσε κάποιος να τα αγοράσει.
Αυτό ήταν το πρώτο καμπανάκι για να κάνουμε τη δική μας παρέμβαση. Ξεκινήσαμε λοιπόν τάξη-τάξη 10 λεπτά πριν το πρώτο διάλειμμα να φτιάχνουμε στην τάξη φέτες ψωμιού με μαρμελάδα. Οι δάσκαλοι-ες φέρναμε το ψωμί και τις μαρμελάδες. Τρώγαμε όλοι μαζί στην τάξη. Στην αρχή φτιάχναμε φέτες για όλα τα παιδιά. Μετά για όσα ήθελαν. Πολύ γρήγορα καταλάβαμε ότι όλα ήθελαν. Οι ανάγκες μεγάλωναν κι έτσι έπρεπε να βρούμε «προμηθευτές» ψωμιού και μαρμελάδας. Για το ψωμί απευθυνθήκαμε στο Δήμο Αθηναίων, που πράγματι ανταποκρίθηκε φέρνοντας ψωμί. Για τις μαρμελάδες στην αρχή στους φίλους μας, στους συγγενείς μας, και στη συνέχεια αυτοί στους δικούς τους φίλους και δικούς τους συγγενείς. Το γεγονός έγινε πολύ γρήγορα γνωστό και στο σχολείο έφταναν καθημερινά τα βαζάκια με τις σπιτικές μαρμελάδες. Από πολλές γειτονιές της Αθήνας έφταναν μαρμελάδες με γεύση πορτοκάλι, δαμάσκηνο, μήλο κ.λπ. Τα παιδιά ήταν πολύ χαρούμενα και μάλιστα γίνονταν κριτές γεύσεων! Το κίνημα της μαρμελάδας ήταν γεγονός! Ακόμα και από σχολές μαγειρικής μάς έφερναν μαρμελάδες.
Συγχρόνως απευθυνθήκαμε στο Δημοτικό Βρεφοκομείο της Αθήνας και ζητήσαμε φαγητό. Ήταν από τα πρώτα αιτήματα που έφτασαν στο βρεφοκομείο, γιατί αργότερα αυτά πολλαπλασιάστηκαν. Το αίτημά μας ικανοποιήθηκε γρήγορα. Οργανωθήκαμε πώς θα μοιράζουμε το φαγητό, σε ποια παιδιά, τι ώρα κ.λπ. Οι βάρδιες προετοιμασίας του φαγητού βγήκαν γρήγορα. Η πρώτη κατσαρόλα ήρθε στο σχολείο. Τα τάπερ μπήκαν στη σειρά και το φαγητό μοιράζονταν από μας τους δασκάλους. Ήταν πρωτόγνωρο το αρχικό συναίσθημα και συνάμα στενάχωρο, γιατί μας θύμιζε φωτογραφίες που είχαμε δει από την κατοχική Αθήνα με τα συσσίτια. Η χαρά των παιδιών ήταν αυτή που μας επανέφερε γρήγορα στην πραγματικότητα. Το συσσίτιο ερχόταν και έρχεται μέχρι σήμερα κάθε μέρα στο σχολείο με κάθε φορά περισσότερες μερίδες.
Στο σχολείο μας φοιτούν παιδιά μεταναστών και προσφύγων. Πολλά από αυτά ζουν σε ξενώνες της περιοχής της πλατείας Κουμουνδούρου. Ζουν «εφτά νομά σ’ ένα δωμά» και περιμένουν το «χαρτάκι», να συνεχίσουν το όνειρο προς την Ευρώπη, αφού πέρασαν θάλασσες και ποτάμια.
Οι ανάγκες στο σχολείο εκτός του φαγητού ήταν και σε άλλα είδη. Από τσάντες, τετράδια και μολύβια μέχρι ρούχα και σαμπουάν άλλα και τρόφιμα μακράς διάρκειας. Κάποια σχολεία του Συλλόγου μας έφεραν και μας φέρνουν γραφική ύλη και τσάντες και ρούχα. Η έμπρακτη αλληλεγγύη των γειτονικών σχολείων ήταν πολύ σημαντική.
Η ανεργία των γονιών των μαθητών μας και τα παιδιά των προσφύγων δεν μας αφήνουν μέχρι σήμερα να σταματήσουμε την οποιαδήποτε παρέμβασή μας. Συνεχίζουμε όλες τις δράσεις μας, παρά το γεγονός ότι η ανταπόκριση είναι τώρα μικρότερη, γιατί όλοι πια στους δικούς τους χώρους έχουν αυξημένες ανάγκες, είτε σε φαγητό είτε σε άλλα είδη.
Συνεχίζουμε, γιατί η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας!
