Σε κάθε βήμα κέρδιζαν μια οργιά ουρανό
για να τον δώσουν.
κι όταν χορεύαν στην πλατεία,
μέσα στα σπίτια τρέμαν τα ταβάνια
και κουδούνιζαν τα γυαλικά στα ράφια
Φέρναν τη ζωή
στα δυο στεγνά τους χέρια σαν ποτάμι.
Γιάννης Ρίτσος
Ζούμε ιστορικές στιγμές. Όλες αυτές τις μέρες, στις διαδηλώσεις και τα συλλαλητήρια δεν αναπνεύσαμε μόνο δακρυγόνα. Αναπνεύσαμε και το οξυγόνο του αγώνα. Και ήταν ζωογόνο αυτό το οξυγόνο. Σε αυτό το κίνημα συναντηθήκαμε όλες οι γενιές των εκπαιδευτικών. Η γενιά των απεργιών διαρκείας του 1997 και του 2006 και η γενιά της νεανικής εξέγερσης του 2008 μετά τη δολοφονία Γρηγορόπουλου. Η γενιά των αναπληρωτών και αδιόριστων της μάχης των εξεταστικών του ’98, με τη σύγχρονη γενιά της αναπλήρωσης και της ανασφάλειας. Η γενιά των φοιτητικών καταλήψεων του ’90-’91 και η γενιά των φοιτητικών καταλήψεων του 2006. Και στην αιχμή του δόρατος αυτού του κινήματος είναι ο ανθός της εκπαίδευσης, οι αναπληρωτές και αναπληρώτριες, οι νέες και οι νέοι συνάδελφοι που βλέπουν να περισσεύουν οι μήνες και να λιγοστεύει το μέλλον τους, που βιώνουν την απαξίωση του πτυχίου και την πρωτοφανή κλοπή της προϋπηρεσίας τους, που βλέπουν μπροστά τους το φάσμα της απόλυσης και της ανεργίας.
Σήμερα το μάθημα αρχίζει από Α: Αντίσταση, Αγώνας, Αυτοοργάνωση
Οι χιλιάδες διαδηλωτές εκπαιδευτικοί, μόνιμοι και αναπληρωτές που διαδήλωσαν μαζικά και μαχητικά την Παρασκευή και τη Δευτέρα στην Αθήνα και σε δεκάδες πόλεις όλης της χώρας στα μεγαλύτερα και μαχητικότερα συλλαλητήρια των τελευταίων χρόνων, η μαζικότητα και η δυναμική της Κατάληψης της Πρυτανείας στα Προπύλαια ως ένα υποδειγματικό κέντρο αυτοοργάνωσης του αγώνα, με μαζικές συνελευσιακές διαδικασίες και με δεκάδες πολύμορφες καθημερινές δράσεις, οι καταλήψεις και τα συλλαλητήρια σε όλη τη χώρα, το πανεκπαιδευτικό πλήθος που ανηφορίζει σαν φουσκωμένο ποτάμι τη Σταδίου και αναπνέει μέσα στα δακρυγόνα, αποδεικνύουν ότι οι ανάγκες της κοινωνίας και της ζωντανής εκπαίδευσης ασφυκτιούν μέσα στα πλαίσια των κυβερνητικών σχεδιασμών, των υπερεθνικών απαιτήσεων ΟΟΣΑ και Ευρωπαϊκής Ένωσης, της εργαλειοποίησης και κατηγοριοποίησης του Δημόσιου σχολείου και της οριστικής παράδοσης του σχολείου στους αδηφάγους κερδοσκοπικούς μηχανισμούς της αγοράς.
Αποδεικνύουν ότι είναι ζωντανό ένα συλλογικό όραμα για ένα σχολείο με σταθερές και μόνιμες θέσεις εργασίας που να είναι προσανατολισμένο στις ανάγκες των παιδιών για ολόπλευρη ψυχοπνευματική ανάπτυξη, για διαμόρφωση κριτικής σκέψης και για ολόπλευρη δημιουργική έκφραση.
Αποδεικνύουν ότι στο σχολείο δε χωράνε οι νεοφιλελεύθερες αξίες του ανταγωνισμού και «ο καθένας για την πάρτη του», αλλά δυναμώνουν και ανασυγκροτούνται οι ιδέες και οι αξίες για ένα σχολείο των όλων, των ίσων και των διαφορετικών, αυτό ακριβώς που θέλει να διαλύσει και να καταργήσει οριστικά ο υπουργός Γαβρόγλου και όλοι οι προκάτοχοί του.
Αποδεικνύουν ότι τα εκπαιδευτικά σωματεία, οι συντονισμοί των Συλλόγων, οι επιτροπές αγώνα, οι συνελευσιακές διαδικασίες, ξεπερνούν τις δομές ενός γραφειοκρατικού και γερασμένου συνδικαλισμού και αποτελούν τη βάση ενός παρατεταμένου αυτοοργανωμένου αγώνα που πρέπει να δοθεί στην εκπαίδευση και την κοινωνία.
Αποδεικνύουν ότι μπορεί να ξαναβρεί το δρόμο της μαζικής ανασυγκρότησης ένα πανεκπαιδευτικό κίνημα μαθητών – φοιτητών – εκπαιδευτικών – γονέων που θα απαιτήσει και θα επιβάλει αλλαγές προς όφελος των μαθητών και της κοινωνίας.
Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.
Στο μυαλό είναι ο στόχος,
το νου σου ε;
Κατερίνα Γώγου
Το προσοντολόγιο, η αξιολόγηση και όλα όσα προωθεί η κυβέρνηση, ο ΟΟΣΑ και η ΕΕ, στην πραγματικότητα πίσω τους έχουν ένα βασικό στόχο: το σχολείο. Όχι μόνο εμάς ως εργαζόμενους, αλλά το σχολείο. Δεν θέλουν ένα σχολείο που θα δημιουργεί ανθρώπους με κριτική σκέψη, δεν θέλουν ένα σχολείο που ο άνθρωπος θα έχει μια ολοκληρωμένη πνευματική και ψυχική ανάπτυξη, δε θέλουν ένα σχολείο όπου ο άνθρωπος θα έχει μια ολόπλευρη δημιουργική έκφραση, αλλά ένα σχολείο που θα παράξει το νέο πληβειακό εργατικό δυναμικό, που θα μετακινείται σε όλον τον κόσμο, που θα είναι αυτός ο μετακινούμενος λειτουργικός εργάτης που χρειάζονται. Για ό,τι χρειάζεται κάθε φορά η αγορά. Γι΄ αυτό και η κυβέρνηση επιλέγει αυτήν ακριβώς τη στιγμή που ο κοινωνικός πόλεμος μαίνεται στην εκπαίδευση να επιτεθεί σε όλο το μέτωπο, να κατεβάσει την Υπουργική Απόφαση για την αξιολόγηση της σχολικής μονάδας. Γιατί επιδιώκει όχι μόνο την ήττα του κινήματος στο πεδίο των προσλήψεων και των διορισμών αλλά την οριστική παράδοση της ζωντανής εκπαίδευσης στη ζούγκλα της αγοράς και των σιδερένιων κανόνων της. Αν λοιπόν ο στόχος τους είναι αυτός, εμείς δίνουμε μια μάχη όχι μόνο για την εργασιακή μας κατοχύρωση και την κατοχύρωση των πτυχίων. Η μάχη που δίνουμε και που θα δώσουμε όλο το επόμενο διάστημα, η μάχη που δίνουμε εδώ και 30 χρόνια – και στην οποία έχουμε και νεκρούς – είναι η μάχη για να υπάρξει ένα σχολείο όπου το παιδί θα είναι το υποκείμενό του, το παιδί θα γίνεται άνθρωπος με κριτική σκέψη.
Τι σημαίνει αυτό; Δεν μπορεί ο εκπαιδευτικός ο οποίος κυνηγάει τίτλους σπουδών για να ανταγωνιστεί το διπλανό του να μιλάει για αξίες συλλογικότητας. Τι αξίες θα μεταφέρει ένας άνθρωπος που θα μπει στην τάξη, ο οποίος βλέπει τον άλλον ως λύκο που έρχεται να τον φάει; Για ποιες αξίες θα μιλήσει στα παιδιά;
Κι ας αναρωτηθούμε ακόμα τι τεράστια κερδοφόρα αγορά (που είναι από τους στόχους του ΟΟΣΑ) ανοίγει αυτή η ιστορία με το προσοντολόγιο; Ακόμα κι αν από τους 200.000 μόνιμους και αδιόριστους εκπαιδευτικούς οι 30 μόνο χιλιάδες επιχειρήσουν να πάρουν έναν επιπλέον ακαδημαϊκό τίτλο επί πληρωμή, μιλάμε για δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες εκατομμύρια. Μία αγορά που όχι μόνο θα πλουτίσει κάποιους, θα υποβαθμίσει το δημόσιο πανεπιστήμιο, θα φέρει προ των πυλών τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, αλλά θα κατευθύνει και την επιστημονική γνώση.
Η μεγάλη απάντηση που δίνουμε με τις μεγαλειώδεις και συγκρουσιακές κινητοποίησεις μας είναι ότι υπάρχει μια ζωντανή μαχόμενη εκπαίδευση που σκέφτεται και παλεύει και για την εργασία της, την εργασιακή κατοχύρωση που δίνει το πτυχίο και για το σχολείο, για τα παιδιά που θέλει να υπηρετήσει μέσα σε αυτό. Ούτε η καταστολή, ούτε τα ΜΑΤ, ούτε τα δακρυγόνα, ούτε τα ματωμένα κεφάλια, ούτε οι καμένες πλάτες μπορούν να κάμψουν το αγωνιστικό φρόνημα αυτού του κινήματος. Ενός κινήματος που μπορεί και πρέπει να διαμορφώσει νέες αμεσοδημοκρατικές δομές αγώνα στο εσωτερικό των Συλλόγων και των ΕΛΜΕ, δομές που θα αποτελέσουν τα νέα κύτταρα πάλης και αγώνα διαρκείας.
Το μέλλον μας δεν ανήκει σε αυτούς που καταστρέφουν το παρόν μας
Οι στιγμές που ζούμε είναι ιστορικές και για έναν άλλον πολιτικό λόγο. Είναι η πρώτη φορά που με τόσο μαζικούς όρους έσπασε η βιτρίνα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όχι από τον ΣΚΑΙ και τον Μητσοτάκη, όχι από τα τηλεοπτικά κανάλια, αλλά από τη σκοπιά του αγώνα, από τη σκοπιά του ταξικού ανταγωνισμού, από τη σκοπιά των κοινωνικών αναγκών. Δεν είναι το μέλλον μας η Βραζιλία του Μπολσονάρο, ούτε οι φασίστες της Ευρώπης, αλλά υπάρχει ένας κόσμος που κάνει πολιτική την ίδια του την κοινωνική ανάγκη. Και από αυτή την κοινωνική ανάγκη θα δημιουργηθούν οι πολιτικές απόψεις, οι αντιλήψεις, οι προτάσεις για αλλαγή αυτής της κοινωνίας.
Το μέλλον μας δεν είναι ο Μητσοτάκης που απειλεί ότι «προσλήψεις χωρίς διαγωνισμούς δεν πρόκειται να γίνουν από την επόμενη Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας» και υπόσχεται προεκλογικά να επανεξετάσει το ενδεχόμενο μόνιμων διορισμών, υπόσχεται δηλαδή, μια ακόμα τετραετία μηδενικών διορισμών, σκληρής αξιολόγησης, αυταρχισμού και μετατροπής της εκπαίδευσης σε εμπόρευμα.
Το μέλλον μας δεν είναι η υπόκλιση στις πολιτικές εξελίξεις και στη λογική μιας αριστερής νομιμοφροσύνης που ψιθυρίζει ότι ήρθε η ώρα «να βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του» μπροστά στις επερχόμενες κάλπες.
Είμαστε οι πρωταγωνιστές αυτών των καυτών ημερών, δεν θα γίνουμε θεατές στο προεκλογικό πανηγύρι.
Το μέλλον μας βρίσκεται στην αυτοοργάνωση, στη διεύρυνση και στη συνέχεια αυτού του κινήματος, μέσα κι έξω από τα σχολεία.
ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΠΑΝΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΑΠΕΡΓΙΑΚΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ
ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 17/1, 10μ.μ.,
στην ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΠΡΥΤΑΝΕΙΑΣ ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ
ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΝΙΚΗ