ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΟΧΗ (ΣΟΥ/ΜΑΣ...)

​

Έλα, τι λέει; Σ’ εσένα μιλάω που μεταξύ μας δε νομίζω να χρειάζονται ιδιαίτερες διατυπώσεις και συστάσεις. Σ’ εσένα τη συναδέλφισσα και τον συνάδελφο, τον «άγνωστο αναλώσιμο στρατιώτη της εκπαίδευσης». Ένιωσα έπειτα από καιρό την ανάγκη να σου απευθυνθώ έτσι «προσωπικά» μέσα από το χαζοκούτι του 21ου αιώνα να πούμε δυο κουβέντες. Τα ΄χουμε ήδη πει και στο σχολείο, στα τηλέφωνα, στα μηνύματα, αλλά μια χτυπούσε το κουδούνι, μια δεν υπήρχε χρόνος, μια δεν υπήρχε και πολλή όρεξη και πώς να υπάρχει.

​

Θυμάσαι πόσες φορές, από τα αμφιθέατρα ακόμη, στις αίθουσες και στις κινητοποιήσεις αργότερα να μου λες «χαρά στο κουράγιο σας να επιμένετε, καλά δε βλέπετε ότι δε κουνιέται φύλλο;»,  και να σου απαντάω δεν είναι έτσι, κανείς αγώνας είτε με λίγους είτε με πολλούς δεν πάει χαμένος; Θυμάσαι τις διαφωνίες και τους διαπληκτισμούς με τις γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές ηγεσίες όταν προσπαθούσαν να μας ψήσουν ότι και καλά θέλουν να οργανώσουν αγώνες αλλά δεν μπορούν, λόγω της «μειωμένης» ή ακόμη και θεωρούμενης «ανύπαρκτης διάθεσης της βάσης»;

​

Θυμάσαι φαντάζομαι. Οπότε τώρα που μου ήρθε να σου πω ότι πώς να το κάνουμε, κάπου βοήθησες κι εσύ με τα κατά καιρούς «δεν ασχολούμαι», ώστε να «τσιμεντωθεί» η αντίληψη της προαναφερθείσας αυτοεκπληρούμενης προφητείας στα μυαλά, θεωρώ ότι δεν θα το αντιληφθείς ως «επίπληξη» και αφ’ υψηλού κριτική, μιας και πριν από όλα τα’ άλλα δε μας παίρνει κιόλας για τέτοια.

​

Στα χρόνια της μνημονιακής λαίλαπας (συνεχιζόμενης ΚΑΙ σήμερα μέσω της ενισχυμένης εποπτείας παρά τους κωμικοτραγικούς κυβερνητικούς πανηγυρισμούς) αποχώρησαν από τα σχολεία τριάντα χιλιάδες εκπαιδευτικοί. Στον αντίποδα διορίστηκαν 300 – 500 άνθρωποι είτε μεμονωμένα είτε έπειτα από προσωπικές δικαστικές δικαιώσεις. Ένας προς εξήντα! Κι όμως! Ποτέ ουσιαστικά δεν έγινε αυτό το πρώτο θέμα ούτε καν στις μεταξύ μας συζητήσεις, παρά πόσα μόρια έχει το Χ δυσπρόσιτο και γιατί να έχει μόνο τόσα και όχι παραπάνω από τη στιγμή που είναι πραγματικά δυσπρόσιτο ενώ στα άλλα ανεβαίνει και το ΚΤΕΛ ας πούμε...

​

Όταν άρχισε το πανηγύρι της επισφάλειας, απασχολούνταν με ελαστικές σχέσεις εργασίας ένα 9% -10%  των εργαζόμενων της εκπαίδευσης. «Μπλοκάρανε λίγο τα πράγματα, αλλά αντικειμενικά σε δυο τρία χρόνια θα ξανανοίξουν» ήταν η συνηθισμένη επωδός. Τα χρόνια γίνανε 10, οι επισφαλείς εργαζόμενοι γίναμε το 30% στο σύνολο των εκπαιδευτικών  ΚΑΙ ΑΚΟΜΗ ακούγονται επιχειρήματα του τύπου «έρχεται κύμα συνταξιοδοτήσεων, δεν μπορούν πια να μη διορίσουν» χωρίς όμως να δίνεται απάντηση στο απλό ερώτημα «και γιατί σας φαίνεται ότι δεν μπορούν»; δέκα χρόνια πώς μπόρεσαν, γιατί να μην μπορέσουν άλλα δέκα στο κάτω κάτω";

​

Κατέρρεαν με πάταγο οι χθεσινοί «επιχειρηματικοί θρίαμβοι» των κρατικοδίαιτων θιασωτών της κατ’ όνομα «ελεύθερης αγοράς» των κρατικών επιχορηγήσεων, γκρεμίζονταν εν μία νυκτί οι όμιλοι των γνωστών και μη εξαιρετέων... θαυματουργών του καιρού της φούσκας φεσώνοντας το τρύπιο βαρέλι των τραπεζικών κόκκινων δανείων με εκατοντάδες δις ευρώ που έσπευδε να καλύψει το κράτος είτε άμεσα είτε με εγγυήσεις και από την άλλη καταργούνταν τα περισσότερα σχολεία από ίδρυσης ελληνικού κράτους για «εξορθολογισμό». Όταν γινόταν λόγος για τις συνδέσεις που υπάρχουν ανάμεσα σε όλα αυτά μου ΄λεγες ένα φτωχό ναι, συνοδευόμενο από ένα κολοσσιαίο «αλλά».... Ναι, αλλά οι αναλογίες δασκάλου μαθητή είναι μεγάλες (ξεχνώντας εν πολλοίς ότι μιλούσες για την Ελλάδα με τα εκατοντάδες νησιά και τις άλλες τόσες και παραπάνω δυσπρόσιτες περιοχές), υπάρχουν πόσοι δάσκαλοι αποσπασμένοι στα γραφεία των βουλευτών... Πόσοι ρε συ; Από ΠΕΝΤΕ να είχαν ΟΛΟΙ οι βουλευτές αποσπασμένους και πάλι 1500 θα ήταν. Με τα άλλα 28.500 κενά που απομένουν τι γίνεται; Ναι, αλλά χρεοκόπησε η χώρα, χρεοκόπησαν τα ασφαλιστικά ταμεία. Ρε συ, 8 δις χρωστάνε μόνο οι 300 πρώτοι μεγαλοοφειλέτες του πρώην ΙΚΑ, πώς να μην πάνε κατά διαόλου τα ταμεία; Ναι, αλλά και οι συνταξιούχοι των 45 ετών που λέει η τηλεόραση; Ναι, αλλά τα.... εκατομμύρια δημόσιοι υπάλληλοι; Ρε 600.000 τους μετρήσανε πριν από τις εθελούσιες και το ολοκληρωτικό πάγωμα νέων προσλήψεων, δεν βλέπεις που σε όποια υπηρεσία και να πας περιμένεις 3 ώρες γιατί δεν υπάρχει προσωπικό; Ναι αλλά έχει κι εκεί αποσπασμένους άσε που ένας ξάδερφός μου μου είπε ότι έχει μια φίλη που δουλεύει στον ΟΑΕΔ του τάδε χωριού και όλη μέρα βάφει τα νύχια της. Ρε σαν παλαβοί δεν τρέχουν στον ΟΑΕΔ όταν πηγαίνεις κάθε καλοκαίρι που κάνεις τα χαρτιά σου για την ανεργία; Ε, ναι αλλά...

​

Άφησες με την ανοχή, όλη τη χοντροκομμένη κυρίαρχη προπαγάνδα να κάνει άνετα τη δουλειά της. Την ενσωμάτωσες ακόμη και για τον ίδιο σου τον εαυτό. Είτε από οκνηρή σκέψη είτε από άρνηση να δεις κατάματα την πραγματικότητα ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο, έβαλες ακόμη και τον εαυτό σου στη μεριά των «προνομιούχων», με τη συλλογιστική «ναι κάνω δυο μετακομίσεις στο δεκάμηνο, ναι περιφέρομαι αδιάλειπτα χρόνια ολόκληρα, αλλά τουλάχιστον έχω δουλειά». Αντί να βγεις, να βγω, να βγούμε θαρρετά σε γονείς, τοπικές κοινωνίες, φορείς, σε όλη την έκταση της δημόσιας σφαίρας να επισημάνουμε με τον πιο αιχμηρό τρόπο την αποκαρδιωτική ανεπάρκεια των ΙΔΙΩΝ ΚΙ ΑΠΑΡΑΛΛΑΧΤΩΝ χθεσινών και σημερινών πολιτικών που έχουν αφήσει την παιδεία εντελώς στην τύχη της, τονίζοντας παράλληλα πως παρόλα αυτά το δημόσιο σχολείο μένει όρθιο μόνο και μόνο χάρη στις μεγάλες προσπάθειες και το αξιοθαύμαστο έργο των εκπαιδευτικών που δεν επιτρέπουν στα παιδιά που δεν φταίνε σε τίποτα να «πληρώσουν» την κατάντια του κράτους στο οποίο γεννήθηκαν, σε έχω να με ζαλίζεις όλη μέρα για... μόρια, αλλά την κρίσιμη στιγμή να τσαμπουνάς «ναι, αλλά εμείς τουλάχιστον έχουμε και δουλειά, υπάρχουν και χειρότερα».

​

Ψιτ, τα χειρότερα ήρθαν. Έτσι γίνεται όταν τα επικαλείσαι πολύ. Το πτυχίο για το οποίο σκίστηκες στα φροντιστήρια και το διάβασμα για να γράψεις άριστα στις πανελλαδικές, μιας και τέτοια επίδοση απαιτούνταν μέχρι πριν από λίγα χρόνια για να μπεις στα παιδαγωγικά, έχει μετατραπεί σε απλό κομμάτι ενός σύνθετου και πολύπλοκου παζλ, που οφείλει να συμπληρωθεί με πληρωμένα σεμινάρια, τραγελαφικές πιστοποιήσεις, αμφιβόλου προέλευσης αγορασμένα μεταπτυχιακά μόνο και μόνο για να δουλέψει η φάμπρικα που έμεινε με την όρεξη όταν το φοιτητικό κίνημα του 2006 έριξε στα σκουπίδια την αναθεώρηση του άρθρου 16.

​

Ξέρεις κάτι; Με «βολεύει» να μπουν στο κόλπο όλα αυτά. Μάζεψα πολλή χαρτούρα παράλληλα με τη δεκαετή νομαδική μετακίνηση. Όταν αρχίσει η σφαγή, θα ΄χω κι εγώ τις ασπίδες μου. Μα μεταπτυχιακό, μα σεμινάρια, μα γλώσσες, μα υπολογιστές. Μη σου πω θα περάσω και πολλές σειρές που τώρα με τρώνε στην προϋπηρεσία... Έλα ξεκόλλα, κι εσύ δεν το ΄χεις σκεφτεί; Γι’ αυτό το ΄γραψα, για να μη θεωρείς ότι είσαι η μόνη ή ο μόνος που το πρωί διδάσκει και το απόγευμα κάθεται σε θρανία για να διδαχθεί και να γίνει... «άριστος». Μη φας, το ΄χουν σκεφτεί χιλιάδες...

​

Κι έτσι να μην ήταν όμως, καμιά εξαιρετικά σύντομη και ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ υποτιθέμενη προσωπική βολή, δεν μπορεί να αναιρέσει το γεγονός ότι η κριτηριολογία είναι ΚΑΤΑΦΩΡΗ ΑΔΙΚΙΑ. Μη γίνεις ο πολιορκητικός κριός της πλήρους ελαστικοποίησης και του ολοσχερούς εργασιακού ξεχαρβαλώματος μπαίνοντας ΣΕ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ ΥΠΟΝΟΜΕΥΜΕΝΗ ΛΑΘΕΜΕΝΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ για το αν η πιστοποίηση υπολογιστών είναι σημαντικότερη από το πτυχίο ξένης γλώσσας ή αν τα δυο μεταπτυχιακά πρέπει να παίρνουν 27 ή 28 μόρια. Ξεκόλλα, ξαναλέω. Μην ξαναφήσεις την ανοχή σου και τα δεν «ασχολούμαι» να γίνουν ο δρόμος έλευσης του απροσχημάτιστα αγοραίου υστερικού ανταγωνισμού σε ένα από τα πλέον πολύτιμα κοινωνικά αγαθά όπως η παιδεία. Ακόμα κι αν είσαι συνάδελφος χωρίς προϋπηρεσία, μη νομίσεις ότι η χαρτούρα σου θα αποτελέσει το αξιοκρατικό διαβατήριο στη σταθερή δουλειά, όταν έχουν ήδη τεθεί οι όροι της μετατροπής του εργασιακού περιβάλλοντος σε κινούμενη άμμο. Την πλάτη σου θέλουν για να πατήσουν πάνω της, προκειμένου να μπουκάρουν όλων των ειδών οι... εμπορευάμενοι και οι πραματευτάδες στο σχολείο.

​

Ξεκόλλα νο 3. Μη με ξαναρωτήσεις και τι βοήθησαν να κερδίσουμε οι απεργίες «σας» τόσα χρόνια. Θα αναγκαστώ να σου υπενθυμίσω και κατάμουτρα, πόσα βοήθησαν να χάσουμε η ανοχή και το «δεν ασχολούμαι»....

​

ROUND 3

​

Γύρνα το μυαλό σου Δευτέρα απόγευμα. Όταν με την αυτοπεποίθηση στα ύψη επαναλάμβανες διαρκώς «τώρα όλα για όλα».

​

Μην ξεχνάς ούτε για ένα δευτερόλεπτο ότι συνεχίζεις να βρίσκεσαι ΕΝΤΟΣ μιας ενιαίας αγωνιστικής διαδικασίας και διεκδίκησης, ακόμα κι αν αναγκάστηκες αυτές τις μέρες να το αφήσεις στη μέση, για να γυρίσεις στη δουλειά και να χρειαστεί μέσα σε άλλα να απαντήσεις σε ερωτήσεις του τύπου «θα γίνει τελικά τίποτα;», (όπου ως και η επιλογή του «τίποτα» αντί για «θα γίνει κάτι;» έχει τη σημασία της...) λες και γύρισες από το «μέτωπο» μιας μάχης στην άλλη άκρη της γης, για την οποία μόνο σκόρπιες αποσπασματικές πληροφορίες υπάρχουν διαθέσιμες.

​

Αναλογίσου ότι τα «να τελειώνουμε με το νομοσχέδιο φέρνοντάς το σε διαβούλευση μέσα στις διακοπές και ψηφίζοντάς το αμέσως μετά, για να ασχοληθούμε κατόπιν άνετα με τα... μεγάλα και σπουδαία μετρώντας τα κουκιά μας», γίνανε πρακτικά «άστο στην άκρη τώρα μη μας την ανάψουν από εκεί που δεν το περιμέναμε και πήγαινέ το λίγες μέρες αργότερα, μπας και ξεφουσκώσουν εντωμεταξύ...».

​

Ε, δε θα τους κάνουμε τη χάρη να ξεφουσκώσουμε.

​

Ξαναγύρνα το μυαλό σου Δευτέρα απόγευμα. Όταν βίωνες την πιο έντονη ψυχική ανάταση από τη μέρα που πρωτόπιασες δουλειά στο σχολείο, όταν τα χρόνια της υπομονής, τα αμέτρητα «έχετε δίκιο αλλά τι να γίνει», και τα συγκαταβατικά «τι τραβάτε κι εσείς» που ΄χεις ακούσει πάνω κάτω μια δεκαετία συμπυκνώθηκαν σε ένα εκρηκτικό κοκτέιλ αποφασιστικότητας και πίστης, ικανό να εξελίσσει μέσα σε λίγες στιγμές τη σκέψη έτσι όπως δεν μπορούν χρόνια αδράνειας και αναμονής, σε επίπεδο που οι απλές και δειλές επικλήσεις της «ευαισθησίας» των εκάστοτε κυβερνώντων με τα «δεν είμαστε βαλίτσες» να μετατρέπονται ακαριαία σε θαρρετά και μεγαλοφώνως διατυπωμένα μαχητικά κοινωνικά αιτήματα «ΜΟΡΦΩΣΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟΝ ΛΑΟ»!

​

Φέρε άλλη μια φορά στη σκέψη σου το μίγμα συγκίνησης και αισιοδοξίας που σου μετέδωσαν οι εικόνες της μαζικότατης κεντρικής διαδήλωσης που «βούλιαξε» το Σύνταγμα, οι εικόνες των δυναμικών δράσεων σε κάθε γωνιά της χώρας, ξανανιώσε κύτταρο μιας μεγαλειώδους κινητοποίησης απλωμένης από τον Έβρο μέχρι την Κρήτη και από την Κέρκυρα μέχρι τη Ρόδο, συνειδητοποίησε και πάλι την απροσμέτρητη δύναμη της συλλογικότητας και το μεγαλείο της αλληλεγγύης με την οποία μας τιμούν γονείς, τοπικές κοινωνίες, εργαζόμενοι μέσα και έξω από την εκπαίδευση, κόντρα σε απαισιόδοξες προφητείες και μαντεψιές στιλ «όοοοοοολοι οι γονείς είναι απέναντι, ο κόσμος δεν ξέρει τα πραγματικά προβλήματα (ε ναι πού να τα ξέρει; αφού όλα πάνε... ρολόι στη ζωή του) και θα νομίζει ότι "καθόμαστε" γιατί δε μας έφτασαν τα Χριστούγεννα, με αποτέλεσμα να είναι όοοοοοοοολοι εχθρικοί».

​

Κι άντε όσο το τζίνι ήταν παγιδευμένο, αυτά μπορούσαν να μπαίνουν στην άκρη και να επιδίδεται ο καθένας σε ανέξοδα «τριψίματα» του λυχναριού. Μέχρι τη Δευτέρα, που το τζίνι ξεπρόβαλλε και έγινε σε κάθε ενδιαφερόμενο φανερό, ότι δεν δείχνει διατεθειμένο να ξαναγυρίσει πίσω με τα συνηθισμένα ξόρκια, αντιθέτως χρειάζονταν πιο εξελιγμένα... «μαγικά».

​

Όλως τυχαίως ας πούμε, τότε – τη μέρα που οι κινητοποιήσεις έφτασαν στο απόγειό τους – θυμήθηκε      ο Μητσοτάκης σε τηλεοπτική συνέντευξη που αφορούσε το (κακόγουστο...) «πολιτικό θρίλερ» των ημερών να στριμώξει και κάποιες δηλώσεις σχετικά με τους διορισμούς λέγοντας λίγο πολύ και επί της ουσίας «εγώ θέλω επαναπροσδιορισμό των κενών για να βρεθούν τα...πραγματικά (εικονικές θα είναι οι τάξεις και οι αίθουσες στις οποίες αναπληρώνουμε τον εαυτό μας τόσα χρόνια) και κατόπιν θα εφαρμόσω ένα σχέδιο που θα είναι ΓΑΒΡΟΓΛΟΥ+ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΑΣΕΠ» έτσι, για να σφαχτούμε μεταξύ μας ακόμη πιο αποτελεσματικά, αλλά και να μην πάρουν όλο το χαρτί τα σεμιναριάδικα, κάτι να μείνει και για τα φροντιστήρια.

​

Τι καλύτερη πάσα για να αρχίσει ένα γαϊτανάκι «προβληματισμών» από διάφορες μεριές που – όχι   σε φάση «σχεδίου» δεν ψεκάζω, αλλά για τους δικούς της λόγους η καθεμιά – αυτό που βασικά τους ένοιαζε ήταν μη ξημερώσει η Τρίτη με χαρακτηριστικά «ρεπετισιόν» Δευτέρας, μολονότι η άγρια καταστολή με την οποία αντιμετωπίστηκε για δεύτερη φορά η διαδήλωση στην Αθήνα, μόνο στο να πάμε «δαρμένοι» και «καμένοι» πίσω στα σχολεία δε συνηγορούσε.

​

Να τα πρώτα «ναι μεν κάναμε αίσθηση», αλλά η πραγματική συμμετοχή στην απεργία ήταν... «αναντίστοιχη» (άλλη λατρεμένη λέξη αυτή) λες και οι δυνατότητες μιας απεργίας να νικήσει δεν καθορίζονται καθόλου από τη δυναμική, την έκταση, την αποφασιστικότητα, τις μαχητικές μορφές αγώνα, ούτε από την ευρεία κοινωνική αποδοχή που αλματωδώς κέρδισε, ούτε από τα χαμόγελα ικανοποίησης και αισιοδοξίας που έφερε όχι μόνο στους συμμετέχοντες αλλά σε ολόκληρη τη χειμαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία που βλέπει τα δίκια της στο δίκιο μας, αλλά μόνο από ένα γραφειοκρατικό «μέτρημα κεφαλιών».

​

Να και τα πολύ περισσότερα «ανάμεσα σε αυτό και σε εκείνο του Μητσοτάκη όμως;» που άρχισαν να ακούγονται – δεν λέω σώνει καλά κακοπροαίρετα – αυτές τις δυο μέρες.

​

Ε, δεν τρώμε. Βαδίσαμε αποφασιστικά στην τρίτη 24ωρη απεργία, πυκνώνουμε τις διαδηλώσεις, διεκδικούμε το δίκιο μας ακόμα πιο δυναμικά. Να καταργηθεί άμεσα ο απαράδεκτος νόμος των «προσόντων». Νίκη σε αυτόν τον αγώνα σημαίνει ότι όσες ταρζανιές και να κάνουν τώρα σημερινοί και επίδοξοι κυβερνώντες, πολύ δύσκολα θα τολμήσουν τελικά να κάνουν τα ίδια και χειρότερα μελλοντικά (τουλάχιστον άμεσα) ρισκάροντας πολιτική αυτοκτονία σε ένα πεδίο που ήδη θα έχουν παίξει και θα έχουν χάσει. Ίσως γι’ αυτό ο συγκεκριμένος νόμος έχει αναχθεί σε ένα ζήτημα όπου ουσιαστικά το ΄να χέρι νίβει τ’ άλλο. Γιατί καταλαβαίνουν ότι η δική μας νίκη, θα είναι η ήττα και των δυο τους και ταυτόχρονα ενίσχυση της πίστης όλης της κοινωνίας ότι οι αγώνες μπορούν να νικάνε. Αντιθέτως, υποχώρηση, συμβιβασμός, ήττα και υποταγή στον «ρεαλισμό» του «υπάρχουν και χειρότερα» έχουν αποδειχθεί ξανά και ξανά το πιο... ασφαλές διαβατήριο για τη σίγουρη έλευση των χειρότερων.

​

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΝΙΚΗ!

ΝΙΚΗ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ – ΝΙΚΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ!