Πέστε με ρομαντική, αριστερή ιδεαλίστρια, μεσήλικη που συγκινείται, αλλά με αρέσει να ακούω να αντηχούν, στο χωριό τη Γλαύκη, λόγια από το στόμα των παιδιών όπως: «τα μάτια μου δεν είδαν τόπον ενδοξότερον από τούτο το αλωνάκι» και «μες στης λίμνης τα νερά, όπ’ έφθασε μ’ ασπούδα, έπαιξε με τον ίσκιο της γαλάζια πεταλούδα, που ευώδιασε τον ύπνο της μέσα στον άγριο κρίνο, το σκουληκάκι βρίσκεται σ’ ώρα γλυκιά κι εκείνο».

​

Δεν με ενδιαφέρει αν τα παιδιά καταλαβαίνουν τους στίχους, αν ξέρουν τόσα καλά ελληνικά ώστε να μου εξηγήσουν «τι λένε» και να ξεκινούν πάντα με τη φράση «να πώς κυρία;». Με νοιάζει όμως κάτι να αισθάνονται. Να μπορέσουμε ως σχολείο να τους παρουσιάσουμε την επανάσταση σε πλαίσιο ιστορικό με την παράλληλη ιστορία και των άλλων λαών που ξεσηκώθηκαν από τις σκέψεις και τα λόγια των διαφωτιστών ενάντια στις τυραννίες. Και αυτά τα μάθαμε στην επιμόρφωση για τη διδασκαλία της  ιστορίας  του  «Προγράμματος  Εκπαίδευσης Μουσουλμανοπαίδων».

​

Δεν με ενδιαφέρει αν θα αποδοθεί τέλεια το νόημα της εθνικής γιορτής σε ένα μειονοτικό σχολείο, αλλά με ενδιαφέρει να το αναζητήσουμε με τα παιδιά και να είμαι ευτυχής όταν εξετάζοντας με την Στ΄ τάξη τη γέννηση του έθνους-κράτους, να διατυπώνουν το ερώτημα «και εμείς κυρία πώς γίναμε μειονότητα;».

​

Επίσης με ενδιαφέρει τα παιδιά να γευτούν το κομμάτι της ευτυχίας που λέγεται ποίηση - τέχνη. Να γνωρίζουν τη δυνατότητα στις λέξεις και «τα μασάλια»[2], να «ευωδιάζει ο ύπνος της πεταλούδας στον άγριο κρίνο».

​

Ο δάσκαλος/α πρέπει να έχει «λευκοφόρον διάνοια» (όπως λέει ο Ελύτης ότι έχει ο Παπαδιαμάντης), να έχει διατρέξει το μαύρο ως το έσχατο άκρο και να επιστρέψει πίσω σαν να μην το έχει υποψιαστεί καν.

​

Έτσι ως αθώοι στο σχολείο.

.

 

 

Σημειώσεις

 

[1] Η Λένα Παπαδοπούλου είναι δασκάλα στο Μειονοτικό  Δημοτικό Σχολείο Γλαύκης στην  Ξάνθη

​

[2] Τα παραμυθια στα τούρκικα αλλά και μια λέξη που πέρασε στο λόγο όλων των θρακιωτών και των μικρασιατών.